Kum Saati

Zaman kendi kendini soyutluyor biz duruyoruz

Duruyoruz çılgın kalabalık geç gelen otobüsler 

Boşalmak bilmeyen duraklar dakikalar saatler

Önümüzde akıp giden bir hayat var

Sonra senin gök bakışlarında bir serçe oluyor zaman

Gözlerini dikip bana bakıyorsun binlerce otobüs birden geliyor

Bu çılgın kalabalık yok oluyor şimdi bir gözlerin bir gözlerim 

Zaman senin bakışlarında kendine bir renk buluyor somutlanıyor

Bir koku ediniyor kendine ikimizi birden sarıyor

Hanımeli gibi bilmiyorum hatta gül gibi zaman zaman

Ellerin avuç içlerimi tanıyor derken serçe birden kanatlanıyor

Göğsümün tam ortasına konuyor kendine bir yuva buluyor

Tutuyorum saklıyorum onu kokunla beslesem diyorum

Derin bir nefes alıyorum vermiyorum neyse ki elin elimde

Beni boşver yeter ki yaşasın bu serçe göğüs kafesimde

Gelmeseydi ama geldi on dakika dokuz sekiz derken

Gelecek zamanı sevmiyorum mişliye dönerken

Yüzünden geçen dalgaları okusam hep okusam öylece dursan

Bilsen o dalgaların altında incecik pembe kumlar var

Aslında diyorum tam o anda aklıma geliyor topluyorum

-Bize şöyle masaya yatırmalık bir kum saati lazım.