Bahçe

karlar yerlerini terk edeli

birkaç zaman olmuş

üzerlerindeki baskının kalktığını fark eden yeşiller,

uyanmış.

kucağında kıştan

ve eskilerden kalma

uykulu kırgınlıklarla

yürüyorsun bahçende.

etrafına bakmaya çekiniyorsun.

sonra elini avuçlarının içine alıyor biri .

ellerinize bakıyorsun gülümseyip

birlikte yürüyorsunuz.

şimdiye dek önüne çıkan taşlar,

bu sefer de önünüze çıkıyor

ama sen eskisi gibi gerilmiyorsun bile

birlikte yürüyorsunuz ya

hiç keşfetmediğin çiçeklerini keşfediyorsunuz bahçenin.

senin koparmaya kıyamadığın müge çiçeklerinden birini,

kopartıp sana uzatıyor;

duruyorsunuz.

hadi diyor koklasana 

koklarsan nefesinin kesileceğini bilmiyor mu acaba?

polenleri yenemeyeceğini bile bile

tamam diyorsun.

birlikte yürüyorsunuz,

hala daha 'bahçeniz' olamayan bahçende,

nefesini kesen polenlerle,

yürüyorsunuz.

siz yürüdükçe sen nefessiz kalıyorsun ve

artık müge çiçeklerinin de pek bir önemi kalmıyor.

duruyorsunuz.

o, tek başına yürüyor senin bahçende.