Ve Bir Gün

Ben ne dersem deyim, 
Gülünç bulacaksınız. 
Doğdum, güldünüz, 
Öleceğim, ağlayacaksınız.. 

Bir ömür yaşadım işte, 
Bana sorarsanız, yetmedi. 
Bu, belki bir ölüm-kalım meselesiydi
Kalmak...
Hiç içimden gelmedi. 

Kan doluydu ağzınız, elleriniz, yüzünüz, 
Ne bileyim?! 
Ölmek daha güzel geldi. 
Sizinle kalmaktansa! 

Hasret

Nerden gelip girdiyse aklıma bu felaket, 

Aylar geçmiş, 'Mecnun' olmuşum. 

Bir hüzün kalmış rüyalarımda, 

Korkmuşum.

Bu korku, geçer gider bir şey değil

Biliyorum. 

Ve Tanrı'dan 

Belki olmayacak şeyler diliyorum. 

Aklım kalıyor

"Belki bir gün..."lerde.

"Ya olmazsa?" diyorum, 

Aklım gidiyor!

Fark etmiyorum. 

Fark etmiyorlar. 

Evet, bu bir sorun. 

'Belki'lerle yaşanmaz evet! 

Karşı koymak da istemiyorum.. 

"Nedir durumun vahameti?"

Bir de bana sorun! 

17'mde kalmışım.. 

Kaderimin en 'haki'sinde. 

Gırtlağıma kadar acı... 

Tepeme kadar hüzün... 

Gökyüzüyle artık alakam yok.

Evet, zor. 

Parmak uçlarımda yangınlar, 

Göğsümde ölmüş kuşlarım...

Zihnim alacakaranlıkta, 

Ta ciğerlerimde uyanan çaresiz haykırış, 

Uyku, en güzeli uyku, haklıyım! 

Ve belki sonrasında

Sonsuzluğa uyanış... 

Söyle!

Bir şey bekliyorum: Bir işaret, bir ışık...
Dakikam allak bullak, haftalarım karma karışık,
Bir şey bekliyorum: Sarılacak bir şey;
Belki sarmaşık. 

Adil mi bir adinin ağzından çıkan iki kuru söz? 
İnsan... Bu mahlukta yok mudur bir baş, iki göz? 
Kalpte kin, akılda nefret, bakışta köz..
Sen adi! Ölüm ani, geri dönmez seni terkeden öz! 

İstediğin kadar ağla, bağır, çağır, hırla ve kus! 
Kalpler sönmüş, diller susmuş, bakışlar pus! 
"Her kim" demiş Tanrı, "Bir öldürmüşse insanlık ölmüş gibidir." 
Ölmek... Bu ölmek yalnız bizlere mi mahsus?