Önce titredi soğuktan, şimdi oturmuş
ağlıyor.
Her damlası yaşlarının sanki zihnimi ıslatıyor.
Şimdi oturmuş bir bahçeye
Bulutlarınkine katıyorum gözlerimin yaşını.
Buğulu bakışlarla gökyüzünü süzüyorum sonra,
Bir teselli arıyorum bulutlara.
Gözlerime bir çift kanat takılıyor
Kıskanıyorum, teselli değil bu bana!
Neden bu kadar özgür kuşlar ?
Acıların, insanların arasında kaybettim mutluluğu.
Beni çok uzaklara götürecek
Bir çift kanadım nerede?
Bulutlara giderdim o zaman
Teselli ederdim onları, ağlamazlardı bir daha.
Bahçeleri oturup ağlayan adamlarda,
Teselli olurdu o zaman...
0 yorum:
Yorum Gönder