Kazıya kazıya bir ev yaptım kendime, düşe kalka, koçbaşılarla yıktılar. Bir tuğla dahi kalmadı elime alacak. Yıkıntılarıma sarıldım, ağladım da bir süre. Geçmedi. Ellerim kesilerek topladım toplanacakları. Bir kapıya vardım çıkmak için, kollarıma sarıldılar. Çıktım, topladıklarım olmadan. Satmayan bir şiir yazdılar çivi yazısıyla. Tam alnıma yazdılar. Gıkım çıkmadı değil, çıkmıştır. Ben duymadım. Bir öksürükle diz çöktüm kendi önümde. Avuçlarım boş kalacak değildi ya, mecalim yoktu. Anlarsınız, gözümü kırpacak halim yoktu. Hiç kapatmadım. Şimdi kan mı doludur, irin mi bilemem. Bir umut etmelik kurşunum kalmadı. Hayatımın siperinde pimsiz bir bombayla bekliyorum. Öyle sıkmışım ellerimi tırnaklarım birbirine geçmiş.
En son zaman neydi, hatırlamıyorum. Birkaç gülüş kamuflajı diktim kendime. Giyerim ne zaman ağlayacak olsam. Nefes almaya çalışıyorum en nihayetinde. Bir derin nefes daha alacak mıyım, bilmiyorum. Başımda bulutlarla bağırıyorum, ULAN BU BİR YAŞAM MÜCADELESİDİR OROSPU ÇOCUKLARI!
Her şey olabilirsiniz, herkes olabilirsiniz. Yalnız kendiniz olursanız,herhangileşmezsiniz.
0 yorum:
Yorum Gönder