Günlüklerde yoktu yerleri öyle ufka devrik
Cümlelerde yerini bulmak zor olduğu kadar
Tamamı şiirlerin, özünde tekerrür ederdi
Yoktu denizlerde tuzdan eser boğulurduk
Kulaç attıkça batak gibi batar yorulurduk
Ne vakit vakitsiz bir nota duysam
Defnederlerdi kollarımdan sürükleyerek
Sen ne vakitsiz açan bir çiçektin ki
Kurudun yeşil sükununla toprağa
Bir suçun yoktu karbon çalmaktan başka
Bense yer kaplayan bir bavul oldum
Ankara'ya giden bir trenin 6. peronunda
Bir kadeh kendiliğinden dökülmüştü ikindileyin
İçinden sözlerin süzülmüştü beyaz gömleğime
Bir seyahate sensiz çıktım bu sefer lekelerimle
Şarap gibi mide bulandıran saçlarınla
Başım dönerek baş ediyorum yalnızca şimdi
Ne ıssız bir kıvrılman vardı ki yaraları kapanmaz
İzlerinle yaşamayı yumruk gibi sindiriyorum şimdi
Kesilen nefesi günahtan saymıyorlar kabirde
Sen bir çakmağın aleviyle tutuştun bu bir günah
Oysa ben kendi ateşimi ellerimle götürmüştüm
Şimdi raylarda yüzleşmek isterdim bununla
Ancak yok olmak kolay olmasa gerek bu sabah
Gözlerin biraz fazlaydı bakmak için sonsuzluğa
Rakı gibi kokardı sarhoş bir burunla koklayınca
Göğsün bugüne dek gelmiş en büyük devrimciydi
Öylesine karşıydı ki umutsuzluğa
Oysa bir çocuk gibi ağlamayı bilirdi pınarların
Şimdi bu kaçışa ağlayacaksan devrimci gibi
Güleceksen sükununla gülmelisin
Nihayetinde kimse bırakamaz çiçekleri
Ama bu yolculuk bambaşka bir boyuta
İstemsizce aradığımız sarhoş geceleri sileceğiz artık
Resimler bir alevle uzaklaşacak utangaçlıklarından
Eski defterleri harf harf silgiyle sileceğiz ve
Mümkün mertebe ıssızlığımızda boğularak öleceğiz
0 yorum:
Yorum Gönder