Çıldırtan sessizliği ve bir o kadar da neşeli gürültüsüyle, hüzün dolu sokaklarımız vardı zihinlerimizin karanlık köşelerinde.
Güneşi alır yüreğimize mesken tutardık, umursamadan kor ateşini. Yağmuru tutar denizlere sarılırdık, görmek istemeden derinliğini. Bulutlara uzanır, buharına dilek tutardık, hatırlamak istemezcesine yok olup gideceğini ve dileğimizi aslında boşluğa söylediğimizi. Gökyüzünü düşünür, güneşe, yağmura ve buluta sahip olduğundan ötürü ayrıcalıklı bilirdik onu, bilmek istemezcesine onun neler çektiğini.
Biz, sokakların garip şairleri bilmezdik gökyüzünün neler çektiğini.
O, güneşiyle ısıtırken sokakları, insan denilen sıkıntılı varlık kana buladı her tarafı. O, yağmuruyla rahmete bularken sokakları, insan denilen sıkıntılı varlık aşkı şehvete bulaştırdı. O, bulutuyla serinletirken sokakları, insan denilen sıkıntılı varlık mertliği namertlikle karıştırdı.
O, insan denilen sıkıntılı varlığa ve sokaklara, sokaklarımıza hep şefkatle baktı. Ama O'nun da bir Sahib'i vardı.
Bir mühlet vardır O Sahib'ten, gökyüzü cömert davranıyorsa her den ve insan denilen sıkıntılı varlık ders almıyorsa geçmişten, gökyüzünün sokaklara kavuştuğu an insan denilen her sıkıntılı varlık hissesini alır geçmişinden.
0 yorum:
Yorum Gönder